چاقی هم از این قاعده تبعیت میکرد. در گذشته، چاقی عادی و نه چاقی بیمارگونه، نمادی از ثروت و دارایی و رتبه بالاتر اجتماعی محسوب میشد لذا زیبا هم مینمود! در نتیجه چاقی نماد دارایی و تشخص میشد و صورتهای افراد چاق طراوت بیشتری داشت و زنان چاق هم برای زایمان، دارای سلامتی بیشتری معرفی میشدند.
اگر تصاویر زنان دوره قاجار را دیده باشیم حتما دلمان برای مردان آن زمان میسوزد که مجبور بودهاند با زنانی سبیلدار و دارای ابروهای پرپشت و به هم پیوسته معاشرت کنند… .” این اول یک مطلب تاریخی از یک مورخ نیست، این ابتدای مطلبی است که عباس عبدی در باب مسالهای به نام چاقی نوشته است.
عباس عبدی در این یادداشت که عنوان”زیباترین چاقی” را بر پیشانی دارد به تحلیل چاقی زنان قاجار پرداخته و اینکه چرا اینگونه زنان بیشتر مورد توجه پادشاهان و ثروتمندان این دوره از تاریخ بودهاند.
عبدی در تحلیلی جالب به زیبایی شناختی مسالهای پرداخته که این روزها زنان ایرانی پولهای زیادی را برای آن هزینه میکنند. چاقی و لاغری همان مقولهای است عباس عبدی دربارهاش مینویسد: “اگر در گذشته و نیز حال زیبایی مساله اصلی زنان بود، امروز به موضوع مردان و جوانان هم تبدیل شده است به طوری که هزینههای آرایش برخی از آقایان کمتر از خانمها نیست، هر چند در مجموع هنوز در این زمینه زنان پیشگام هستند.